من و خیلی از دخترها ، جز دختران معمولی هستیم.
برای ما از اول سخت بود با کفشِ پاشنه بلند مسیرهای طولانی را راه برویم و جیکمان از پا درد در نیاید.
ما از همان اول دنبال کفش اسپرت بودیم که بتوان با آن،ساعت ها در شهر، قدم زد ، دوید و بی توجه به کج شدن روسری، شاد بود.
ما مشتاق صحبت با مردها نبودیم.به چشمانشان زل نمیزدیم.بیشتر وقت ها از گوشه و کنار رد میشدیم و میرفتیم.
ما از بچگی یاد گرفتیم ساده باشیم. عشوه و ناز مادر زادی در رگ و خون ما نبود.
امکانش بود یک روز شلخته باشیم ، ناراحت باشیم ، گریه کنیم.
ما نمیدانستیم در هر موقعیتی باید شیک باشیم و روسریمان کج نشود.
ما همان دخترانی هستیم که عشق را در زندگی یاد گرفتیم،نه اینکه به ما گفته باشند همیشه خوش چهره و خوش بوترین باش، تا تمام شهر را عاشق کنی.
ما عشق را در کفش های پاشنه بلندمان که خاک میخورد، جا گذاشتیم.ما با همان کوله پشتی و کفش اسپرتمان ، بی صدا می آییم و میرویم .
ما یک دسته دختر معمولی بودیم، هنوز هم هستیم..