اگر آفاق وسیع دلهای ما از آفتاب
بی غروب توکل نور و گرما نمیگرفت
بدون تردید هیچ یک از ما پای
در #راهی اینچنین نمی نهاد . …

ما را اجبار و #اکراه
بدین جا نکشانده است
که دشواریها راه برماببندد
راه حق ،محفوف در
#بلایا و دشواری هاست

و اگر نه این چنین بود٫ کربلا را٫
کربلا نام نمی نهادند …
آن که با پای اختیار قدم در طریق
#کربلا نهاده است می داند
که اسرار جز بر سرهای بریده
#فاش نخواهد شد…
.
#سید_شهیدان_اهل_قلم

الهـی
اگـر می آزمایی
توان و تحملمان را زیـاد کن

اگـر می آموزی
اِدراکمان را وسعت بـده

اگـر می بخشایی
ظرفیتمان را افـزایش بـده

الهی آمین

خدایا بنا بود تنهایی هایم را با تو پر کنم،،،
همه کسم شوی، دار و ندارم شوی،،،
من سر قولم هستم اما خودت هم خوب میدانی سخت است،،،

به یاد اولین بیت از کتاب حافظ افتادم،،،
که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل ها،،،

بناست بسوزانی و دم نزنیم؟ باشه قبول،،،
تنهاترینم کنی؟ باشه قبول،،،
همه چیزم رو ازم بگیری؟ باشه قبول

من و خیلی از دخترها ، جز دختران معمولی هستیم.
برای ما از اول سخت بود با کفشِ پاشنه بلند مسیرهای طولانی را راه برویم و جیکمان از پا درد در نیاید.
ما از همان اول دنبال کفش اسپرت بودیم که بتوان با آن،ساعت ها در شهر، قدم زد ، دوید و بی توجه به کج شدن روسری، شاد بود.
ما مشتاق صحبت با مردها نبودیم.به چشمانشان زل نمیزدیم.بیشتر وقت ها از گوشه و کنار رد میشدیم و میرفتیم.
ما از بچگی یاد گرفتیم ساده باشیم. عشوه و ناز مادر زادی در رگ و خون ما نبود.
امکانش بود یک روز شلخته باشیم ، ناراحت باشیم ، گریه کنیم.
ما نمیدانستیم در هر موقعیتی باید شیک باشیم و روسریمان کج نشود.
ما همان دخترانی هستیم که عشق را در زندگی یاد گرفتیم،نه اینکه به ما گفته باشند همیشه خوش چهره و خوش بوترین باش، تا تمام شهر را عاشق کنی.
ما عشق را در کفش های پاشنه بلندمان که خاک میخورد، جا گذاشتیم.ما با همان کوله پشتی و کفش اسپرتمان ، بی صدا می آییم و میرویم .
ما یک دسته دختر معمولی بودیم، هنوز هم هستیم..

در هیاهوی این شهر آلوده هوا!
که نه دستت بـه مشهد می رسد
نـه بـه کربلا، نـه بـه نجف
و نـه حتی بـه قم!
دنج ترین جا…
برای پر کردن خلأ قلبت
همین جاست…
جایی کنار شهدا
آن هم از نوع گمنام!
اینجا بی اختیار خم میشود پاها
اشک میریزد چشم ها
حاجت میخواند لب ها

“شهداے گمنام”